Φιλήσυχος
ο Ξενιακιανός, δουλευτής. Δάμασε την άγρια γη και έβγαλε μέσα από τις πέτρες
και τα χαράκια, τον καρπό της ζήσης του. Ο ιδρώτας και το αίμα του πότιζε το
χώμα. Το ΄κανε και γένναγε.
Φιλοπρόοδος
ο Ξενιακιανός, μπροστάρης. Κατάφερε να φέρει από τους γκρεμούς και τους δέτες
της Δίκτης τον έρωντα και να τον καλλιεργήσει πρώτος αυτός στα πετροχώραφά του.
Φιλόξενος
ο Ξενιακιανός. Πάππου προσπάππου τον Ξένιο Δία λάτρευε και μοιραζόταν το
λιγοστό μα ευλογημένο ψωμί του με τον κάθε μουσαφίρη.
Εκεί στου Βιργιωμένου και του Εντίχτη τα
ριζά, στο χωριό που γεννήθηκε η φιλιά, ζούσε αντάμα και η αντρειωσύνη.
Ο Ξενιακιανός πάλεψε με τους Σαρακηνούς
που κατέβαιναν από τα βουνά της Βιάννου, πάλεψε με τους Βενετσάνους που μάζευαν
τα παλικάρια για τις γαλέρες και τις κάθε λογής αγγαρείες τους, πάλεψε με τους
Τούρκους και κράτησε το χωριό του απάτητο.
Ύστερα αγωνίστηκε για τη λευτεριά της
Πατρίδας και της Κρήτης. Ο Χετζαδάμης, ο Περομανώλης, ο Αντωνακογιώργης,
καπετάνιοι του αρχηγού Πεδιάδας Ν. Τυλιανάκη ή Παπίτσα πήραν μέρος με τ΄
ασκέρια τους στη Μάχη της Εμπάρου το 1878 και εμπόδισαν τους Τούρκους να
προχωρήσουν προς το Οροπέδιο Λασιθίου πιάνοντας τα στενά περάσματα στο Αχλαδάκι
και στα Παράσυρτα.
Και μετά που ήρθε η Λευτεριά κι η Ένωση
της Κρήτης με την Ελλάδα, κλήθηκε πάλι να συντράμει στη Μεγάλη Ιδέα της Μεγάλης
Ελλάδας.
Πήγαν
πολλοί στη Μικρασία. Χάθηκαν κάποιοι. Γύρισαν μερικοί. Τα σημάδια στα στήθη
τους εθνικά παράσημα.
Ο Αγώνας τελειωμό δεν έχει.
Στο αλβανικό, στην κατοχή, στην αντίσταση,
στον καταραμένο εμφύλιο, παρών ο Ξενιακιανός.
Εύχομαι να μην συμβεί ποτέ πια το κακό μα
αν τύχει θα είμαστε και πάλι όλοι εκεί, Αγωνιστές της Ελευθερίας και της
Δημοκρατίας «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Μανώλης Χετζογιαννάκης
δάσκαλος
τιμή και δόξα σ΄ αυτούς που έπεσαν πολεμώντας.
Αιωνία η μνήμη των Ξενιακιανών αγωνιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου